Wat overblijft als alles wegvalt

Een persoonlijke initiatiereis

Er zijn momenten in een mensenleven waarop niets meer werkt zoals het werkte. Alsof het leven zacht of soms scherp fluistert: niet deze weg, niet op deze manier. Voor mij begon het met een stilvallen, dat later een uitnodiging bleek te zijn. Een uitnodiging naar binnen.

Wat op het eerste gezicht een periode van verliezen leek, werd een afbraak die me terugbracht naar mijn essentie. Relaties, zekerheden, rollen en structuren, alles wat ooit mijn fundament vormde, kwam in beweging. En in dat verschuiven ontstond ruimte. Ruimte om opnieuw te luisteren. Ruimte om te voelen wat waar was en wat niet langer klopte.

De jaren die volgden waren geen lineair proces. Het waren golven van rouw en inzicht, van vallen en opnieuw beginnen, van stilte en heilige vermoeidheid. Ik liep veel delen van deze reis alleen. Niet als keuze, maar als noodzakelijk pad, een initiatie die alleen van binnenuit te begrijpen was.

Er kwam een moment, ergens in dat krachtenveld, waarop ik voelde dat er geen leraar buiten mij meer nodig was. Niet omdat ik alles wist, maar omdat het weten naar voren wilde komen uit míj. Een subtiel maar duidelijk innerlijk kompas. Zacht. Aanwezig. Onafhankelijk van woorden.

Daar, in die ruimte, begon een nieuwe vorm van zien. Een andere manier van begeleiden. Niet gebaseerd op methode of structuur, maar op afstemming, aanwezigheid en het horen van wat niet wordt uitgesproken.

Het werk dat ik vandaag doe, ontstond precies daar: in het midden van de afbraak, in het opnieuw leren dragen van mezelf, in het vertrouwen op een innerlijk veld dat altijd klopte, ook wanneer alles buiten me wankelde. Mijn begeleiding vandaag is daarom geen techniek. Het is bedding. Een terugkeer. Een herinnering aan het innerlijke weten dat we allemaal dragen.

En misschien is dat de essentie van elke initiatie: dat er iets overblijft dat stiller en echter is dan voorheen. Dat wat wegvalt, ruimte maakt voor dat wat al die tijd op ons wachtte.